Voor de tweede keer in mijn leven sta ik op de Tafelberg. De eerste keer was ik heel onverantwoord alleen gaan wandelen met grote kans om opeens met mijn hoofd in de wolken te belanden en te verdwalen op de berg die op foto’s zo groot als een tafellaken lijkt, maar in werkelijkheid een woest natuurgebied blijkt te zijn. Ik had geluk en had spectaculair uitzicht over zee, Robbeneiland en Kaapstad. Hoe anders is de Tafelberg bij Blaricum. Een berg op zijn Nederlands, een hele mooie immens glooiende open vlakte. Een heuvel plus, bedekt met bloeiende heide en leemkuilen vol kwetsbare planten en omgeven door bossen. Het is het startpunt van mijn Trage Tocht Blaricum, een wandeling door het Gooi over grotendeels onverharde paden.
Geliefd bij schilders
Het Gooi is al lang een gebied dat niet alleen geliefd is bij mensen die graag op gepaste afstand van elkaar wonen en daar het geld voor hebben, het heeft eind 19e eeuw ook allerlei schilders geïnspireerd. Dat lees ik via een paaltje met QR-code dat op de Blaricummer- en Tafelbergheide staat en waarlangs de Trage Tocht Blaricum loopt. Ik zie op de bijbehorende website schilderijen die op precies dezelfde plek zijn gemaakt als waar ik sta. Kijkend naar een schilderij van de Amerikaanse kunstverzamelaar en schilder William Singer blijkt er weinig in het landschap veranderd. Singer die vooral bekend is door zijn villa in het even verderop gelegen Laren, het huidige museum en theater Singer Laren. En ook een schilderij van Anton Mauve – een schaapskudde op de heide – kan zo van nu zijn.
Natuur-highlights van het Gooi
Het is een zonnige nazomerdag en deze extreem goed beschreven rondwandeling van tien kilometer laat de natuur-highlights van het Gooi zien. Tussen de bossen liggen akkers met graan en mais en licht oplopende paden. Even later wandel ik door een bos met rechte lanen met grillige meer dan tweehonderd jaar oude beuken. Meters grond is bedekt met exotische koraalzwammen. Weer later loop ik door een bos waar de dennen op sequoia’s lijken, zo groot en hoog. Dan weilanden. In de verte af en toe een villa aan de rand van het veld. Grootste verrassing is dat deze wandeling door het Gooi en het Goois natuurreservaat midden in het bos langs een met gras begroeide heuvel komt. Het is een huis. Nu eens niet riet gedekt. De voordeur verdwijnt als een tunnel in de berg. Het blijkt Villa Molshoop te zijn, een op en top jaloersmakend mooi duurzaam huis. Vlak voor ik weer rond ben, kom ik langs de schaapskooi op de hei. De schapen grazen vredig. Wat een idyllische wandeling langs ongerepte plekken. Tijdloos. Dat is het.