Het is natuurlijk een dooddoener, maar toch, ik ben er steeds door geraakt. Door de natuur die iedere dag weer verrassend en anders is. Zelfs op deze zeer grauwe dag aan het begin van het nieuwe jaar nu ik ging wandelen bij Leersum. Ik maakte een wandeling met 90% zandpadgarantie uit de wandelgids Wandelen in Utrecht. Wandelen bij Leersum is alleen al mooi door de afwisseling van bos, hei en plassen. En door vergezichten versus kronkelbospaadjes. Maar er viel me nog wat op.
Wondere wereld van de mossen
Nog niet zo heel erg lang geleden dacht ik dat mos één soort plant was. Groot was dan ook mijn verbazing toen ik hoorde dat er alleen al in Nederland zeshonderd soorten mos voorkomen. Vervolgens heb ik met mijn neus op bomen gedrukt gestaan en ben ik op mijn knieën in het gras gaan zitten om te ontdekken dat die soorten er heel verschillend uitzien. En zo opende de wondere wereld van de mossen zich aan mij.
Kalm en sereen
Tijdens het wandelen bij Leersum was de natuur winters kalm en sereen: de kale stammen en takken van berken en eiken die lichtjes in de wind soesden, de anders roze heide nu in bruine slaapstand. De donkere plassen zonder vogels of bloeiende planten. Tussen al die zwarte en bruine tinten viel het groen van de mossen des te meer op. Geelgroen, grijsgroen, lentegroen en fluoriserend groen tot het donkere dennenboomgroen van de stervormige haarmossen. Door mijn focus op boomstammen, gras en zand en wat daarop groeide, werd mijn oog grappig genoeg ook getrokken door hele andere natuurfenomenen. Zaken die zomers wegvallen tussen alle planten. Zoals de restanten van stuifzwammen op de bosbodem en galappeltjes onder een afgevallen eikenblad.
Bos, heide en plassen
Intens waren de stilte en grootsheid van de Utrechtse Heuvelrug waar Leersum deel van uitmaakt. De Trage Tocht Leersum die ik liep, was prachtig en afwisselend. Al die verschillende landschappen en natuurgebieden waar ik doorheen kwam, waaronder de Leersumse Plassen, Boswachterij Amerongse Berg, het Zuilensteinse bos, landgoed Den Berg en beschermd natuurgebied Breeveen. De vogelhut aan de rand van een van de plassen. De kleine klim naar de 45 meter hoge berg waar zes grafheuvels uit de bronstijd als halve kerstballen uit het landschap omhoog staken. Veel bankjes die mooi opgesteld stonden. Begrazingsgebieden – hoofdzakelijk vergraste heide – waar ik in de verte schapen dacht te zien, maar het bleken Piëmontese koeien te zijn, ook wit. Die moeten in de zomer mooi contrasteren met al dat paars. Op diezelfde heide huppelden konijnen rond, ik zag alleen hun witte konten die boven de struikjes op en neer deinden. Ik passeerde verschillende vogelbroedgebieden en wandelde over privéterreinen die waren opengesteld voor wandelaars. Sprookjesachtig was een donker dennenbos waar een lang recht pad in het niets verdween. Zo begon het nieuwe jaar groen en lag de wereld voor mij open.