Natuurlijk. Bij een restaurant gaat het om het eten en drinken. Maar de bediening kan een etentje maken of breken. Check. En vergeet de setting niet. Beide zijn geweldig bij restaurant Merwezicht. De naam had niet treffender kunnen zijn. De uitbouw van dit vierhonderd jaar oude restaurant hangt boven het water van rivier de Merwede. Het pand maakt deel uit van de oude stadsmuur van Gorinchem en ligt ingeklemd tussen de Waterpoort en de sluis naar een kleine binnenhaven.

Lunchen aan het water

Het is lunchtijd op een doordeweekse dag en ik zit aan het raam. Het zonlicht reflecteert in de rivier. Een brede, helle lichtstrook loopt als een finishlijn dwars over de water, terwijl de vrachtschepen onvermoed en gestaag eroverheen varen. Net als grote en kleine veerboten die aanleggen bij de steiger voor restaurant Merwezicht. Het is een komen en gaan van mensen die de ponten op en af gaan. Op weg naar Woudrichem, Sleewijk en Slot Loevestein. In de verte zie ik de torenspits van Woudrichem uitsteken boven het groen van de oever.

Lekker eten en hele goede wijn

Ik krijg het menu en ontdek dat de kaart voor lunch en diner hetzelfde zijn. Vanzelfsprekend wil ik meer dan één gang en dat terwijl ik ook wat wil zien van Gorinchem. Hopen dat ik straks nog vooruit kom. Het worden een voor- en een hoofdgerecht. Maar eerst lekker huisgemaakt brood en een verrassende amuse van gerookte zalm met sojatapenade. Omdat ik het niet al te zwaar wil maken, wordt het hoofdgerecht de bouillabaisse. Die is ruimhartig gevuld met rogwang, coquilles, mosselen en scampi plus courgette, wortel en knolselderij. Met een saffraanrouille, croutons en een bakje gruyère voor de pit. Hulde voor chef-kok en eigenaar Leo Kortland. En zeker ook voor zijn vrouw Marielle, de sommelier die werkelijk geweldige wijnen bij iedere gang kiest.

Merwezicht met serre en terras

Eigenlijk wil ik geen toetje meer, maar mijn tafelgenote dringt enigszins aan en mijn vlees is ernstig zwak dus ik ga voor de bijl. We delen een crème brûlée van sereh met gesuikerde amandelen, hangop, dulce-de-leche-ijs en een blondie in plaats van een brownie, want gemaakt van witte chocolade. Zo heerlijk die crème brûlée, het is een echte crème en goed lauw. We zitten te genieten. En dat blijft niet onopgemerkt. Ongevraagd krijgen we een grand dessert van het huis. Mensen wat aardig en lekker allemaal. Van panna cotta tot broodpudding. Maar mijn favoriet is de frambozenparfait met limoncello, de room stijf geslagen met van die crunchy ijskristallen erin. Friszuur. En dan komt er ook nog allerlei zoets bij de koffie. Al met al is het een copieuze lunch geworden. Maar ik had ‘em zeker niet willen missen. Voldaan loop ik via Eind zoals de weg voor de deur van restaurant Merwezicht heet, door Gorinchem. Voor een cultureel vervolg in het onterecht onbekende Hendrick Hamel Museum. Tegelijkertijd ga ik ervan uit dat deze lunch ook een begin is, want in de zomer terugkomen en buiten zitten in de serre van het restaurant of op het bijbehorende terras aan de sluis, daar lijkt me helemaal niets mis mee.

Benieuwd naar nog meer reistips over verborgen plekken? Scroll dan naar beneden.